HEMDEM !

Bazen bazı yazdıklarımı geri almak istiyorum.
Silmek !
Ama sonra varlık sebebim aklıma geliyor, vazgeçiyorum.
Yazılar da zaman gibi..
O sebepten, geri alınmamalı !
Şimdi tüm mesele bu mu diyorum ?
Beynimin içinde minik karıncalar varmışta hep bir ağızdan besleniyorlarmış gibi hissettiren.
Uyuşturan ??
Değil tabi ki.
Aslında tüm mesele kendim gibi emin olduğum sesindeki özlemi duyamamak.
Çünkü, ben özledim, çok muazzam hem de.
Ve ayrıca biliyorum ki; biz seninle birbirine paralel iki çizgi gibiyiz.
Ne kadar yaklaşsak ta asla birleşemiyoruz.
Ve biz seninle hiçbir şeyi bir araya da getiremiyoruz.
Hatta daha beter dağılıp uzaklaşıyoruz birbirimizden.
Yine de bir cüret, korkmuyorum.
Çünkü, vazgeçmiyorum.  (bu konuda oldukça aptalım hatta )
Olduralım derken öldürüyor muyum ?
Ve tam da şu an duygularıma çok daha iyi tercüman, bir ok gibi, Mesnevi'den  geliyor;

| ney gibi hem bir zehir, hem bir tiryak,
ney gibi hem bir hemdem, hem bir müştak |